Πήγα χθες να δω το περιβόητο νέο-γουέστερν με τους gay καουμπόηδες έχοντας ακούσει πολύ καλά λόγια και από φίλους που την είχαν ήδη δει αλλά και από κριτικές που διάβασα σε διάφορα site. Δεν έμεινα ικανοποιημένος από το συνολικό αποτέλεσμα, κάτι που είχε συμβεί πρόσφατα και με την ταινία Cache (Κρυμμένος), την οποία ακολουθούσαν διθυραμβικές κριτικές. Δεν έχω καταλάβει ακόμη γιατί πρέπει να ψάχνουμε για αριστουργήματα σε μια εποχή όπου ο κινηματογράφος γενικά δεν διανύει και την καλύτερη εποχή του. Προσωπικά μιλώντας πάντα την τελευταία πενταετία δε θυμάμαι να έχω δει κάποιο αριστούργημα. Πολύ καλές ταινίες ναι, αλλά μέχρι εκεί.
Το πρώτο μέρος της ταινίας είναι πολύ αργό. Οι απόψεις εδώ διίστανται για το αν αυτό είναι θετικό ή αρνητικό κι αυτό συμβαίνει επειδή το δεύτερο μέρος είναι εκρηκτικά γρήγορο με αποτέλεσμα μέσα σε πέντε λεπτά να έχουν περάσει μήνες ή ακόμη και χρόνια. Με αυτόν τον τρόπο κατέληξε το πρώτο μέρος να γίνει βαρετό και το δεύτερο απαράδεκτο από πλευράς «ταχύτητας» πάντα. Η φωτογραφία είναι πάρα πολύ καλή και είναι εκείνο το στοιχείο της ταινίας το οποίο εγώ ξεχώρισα περισσότερο. Η μουσική μάλλον αδιάφορη χωρίς σε καμία περίπτωση να μπορεί να χαρακτηριστεί κακή. Οι ερμηνείες ήταν επίσης καλές χωρίς όμως να έχουν κάτι το μοναδικό. Ο Χιθ Λέτζερ σε ρόλο ?δε λες κουβέντα, κρατάς κρυμμένα μυστικά (του Brokeback Mountain) και ντοκουμέντα? ξεχωρίζει αλλά δεν είναι για Όσκαρ όπως επίσης και η Μισέλ Γουίλιαμς, ο χαρακτήρας της οποίας θα μπορούσε να είχε δουλευτεί πολύ περισσότερο. Ο Τζέικ Τζίλενχαλ περίμενα να παίξει καλύτερα σ’ένα ρόλο που φαινομενικά τουλάχιστον του πήγαινε γάντι. Το σενάριο επίσης είχε αρκετές αδυναμίες τόσο στο πρώτο μέρος όπου η ερωτική επαφή μεταξύ των πρωταγωνιστών είναι πολύ απότομη όσο και στο δεύτερο όπου αφήνει κάποια κενά. Στη θέση των Ennis Del Mar και Jack Fuckin’ Twist θα μπορούσε να είναι οποιοδήποτε ζευγάρι που δεν έχει την ευκαιρία να ζήσει τον έρωτα του όμως αυτό δεν κάνει την ταινία έναν ύμνο στον έρωτα, μη ξεχνάμε άλλωστε πως και ο Τιτανικός ένα love story ήταν που σάρωσε τα όσκαρ.
Εν κατακλείδι πιστεύω ότι είναι μία μέτρια προς το καλή ταινία που αξίζει να τη δει κάποιος, μετά λύπης μου όμως διαπιστώνω ότι η λέξη gay έγινε πουκάμισο που φορέθηκε πολύ και δε φυλάχτηκε με αγάπη και σεβασμό όπως θα έπρεπε.
Το πρώτο μέρος της ταινίας είναι πολύ αργό. Οι απόψεις εδώ διίστανται για το αν αυτό είναι θετικό ή αρνητικό κι αυτό συμβαίνει επειδή το δεύτερο μέρος είναι εκρηκτικά γρήγορο με αποτέλεσμα μέσα σε πέντε λεπτά να έχουν περάσει μήνες ή ακόμη και χρόνια. Με αυτόν τον τρόπο κατέληξε το πρώτο μέρος να γίνει βαρετό και το δεύτερο απαράδεκτο από πλευράς «ταχύτητας» πάντα. Η φωτογραφία είναι πάρα πολύ καλή και είναι εκείνο το στοιχείο της ταινίας το οποίο εγώ ξεχώρισα περισσότερο. Η μουσική μάλλον αδιάφορη χωρίς σε καμία περίπτωση να μπορεί να χαρακτηριστεί κακή. Οι ερμηνείες ήταν επίσης καλές χωρίς όμως να έχουν κάτι το μοναδικό. Ο Χιθ Λέτζερ σε ρόλο ?δε λες κουβέντα, κρατάς κρυμμένα μυστικά (του Brokeback Mountain) και ντοκουμέντα? ξεχωρίζει αλλά δεν είναι για Όσκαρ όπως επίσης και η Μισέλ Γουίλιαμς, ο χαρακτήρας της οποίας θα μπορούσε να είχε δουλευτεί πολύ περισσότερο. Ο Τζέικ Τζίλενχαλ περίμενα να παίξει καλύτερα σ’ένα ρόλο που φαινομενικά τουλάχιστον του πήγαινε γάντι. Το σενάριο επίσης είχε αρκετές αδυναμίες τόσο στο πρώτο μέρος όπου η ερωτική επαφή μεταξύ των πρωταγωνιστών είναι πολύ απότομη όσο και στο δεύτερο όπου αφήνει κάποια κενά. Στη θέση των Ennis Del Mar και Jack Fuckin’ Twist θα μπορούσε να είναι οποιοδήποτε ζευγάρι που δεν έχει την ευκαιρία να ζήσει τον έρωτα του όμως αυτό δεν κάνει την ταινία έναν ύμνο στον έρωτα, μη ξεχνάμε άλλωστε πως και ο Τιτανικός ένα love story ήταν που σάρωσε τα όσκαρ.
Εν κατακλείδι πιστεύω ότι είναι μία μέτρια προς το καλή ταινία που αξίζει να τη δει κάποιος, μετά λύπης μου όμως διαπιστώνω ότι η λέξη gay έγινε πουκάμισο που φορέθηκε πολύ και δε φυλάχτηκε με αγάπη και σεβασμό όπως θα έπρεπε.
