Public Enemy

Πετάχτηκε έντρομος από το κρεβάτι του και σύρθηκε ως το μπάνιο. Στον καθρέφτη τον περίμενε ένα δεύτερο σοκ. Πρησμένα κόκκινα μάτια τα οποία άρχισε να καταβρέχει με μπόλικο νερό.Ξυρίστηκε και πήγε στο ψυγείο. Έκανε άνω κάτω τα πράγματα αλλά βρήκε τελικά αυτό που ήθελε. Είχε δει και τη γυναίκα του να κάνει το ίδιο και δεν είχε και πολλές επιλογές μέχρι να πάει στο γραφείο. Άνοιξε την τηλεόραση για να ακούσει τις πρωϊνές εκπομπές αφού τα μάτια του ήταν καλυμμένα με δύο λεπτές ροδέλες αγγουριού. «Τι κάνεις εκεί χριστιανέ μου; Τρελλάθηκες;», η φωνή της γυναίκας του τον έκανε να πεταχτεί επάνω και να του πέσουν τ’αγγούρια. «Είμαι χάλια, πως θα με δει ο κόσμος έτσι; Σήμερα εγκαινιάζω τον καινούριο δημοτικό παιδικό και βρεφονηπιακό σταθμό, θα με δουν τα μωράκια και θα πατήσουν κάτι κλάμματα, θα τα ακούσουν μέχρι και οι διπλανοί δήμοι». Σηκώθηκε και πήγε να ντυθεί, έπρεπε να βρει κι άλλες ιδέες, τι να σου κάνει ένας ψωροσταθμός, εδώ χρειαζόταν κάτι πιο μαζικό, κάτι που να τους αγγίζει όλους κι όχι μόνο τους νέους γονείς. Κατέβηκε φουριόζος τις σκάλες για να μπει στη μερτσεντές που τον περίμενε. Εκτός όμως από το ακριβό αυτοκίνητο από τη γωνία έκανε ντου και η θεία φώτιση. Αυτό ήταν! Τα πεζοδρόμια. Θα έφτιαχνε όλα τα πεζοδρόμια. Θα ξήλωνε τις κλασικές πλάκες και θα έστρωνε καινούριες, σε πιο ζωντανά χρώματα, ευχάριστες στο μάτι. Θα έδινε εντολή τα συνεργεία να ξεκινούσαν άμεσα το έργο. Θα προσλάμβανε επιπλέον εργολάβους, αυτός ο δήμος θα γινόταν αγνώριστος, αυτός ο δήμος χρειάζεται έργα πνοής κι αυτός υπάρχει για να τα υλοποιήσει, θα έφτιαχνε μιλάμε πεζοδρόμια σαν αυτά του Χόλυγουντ με τα αστέρια και τα ονόματα πάνω, να πατάει ο κόσμος και να ευχαριστιέται, πως δεν το είχε σκεφτεί νωρίτερα και χάλαγε άσκοπα κονδύλια για τα μούλικα. «Το πεζοδρόμιο είχε τη δική του ιστορία, ο Υποσχεσίδης το έφτιαξε με πλάκες και μπετά». Θα είχε κάθε λογής πεζοδρόμιο, με συγγραφείς, με ποδοσφαιριστές, με ηθοποιούς, με τραγουδιστές της Eurovision, με τραγουδιστές της παραλίας και της πίστας, με έντεχνους, με άτεχνους, με όλους. Όλος ο κόσμος μία πλάκα. Πλάκα πλάκα και γαμώ τα συνθήματα. Θα τύπωνε και φυλλάδια, οι πολίτες θα μπορούσαν να ζητήσουν το δικό τους είδωλο να γίνει πλάκα στο πεζοδρόμιο που τους αναλογεί. Φαντάσου τώρα να είσαι φανατικός θαυμαστής των αδελφών Κατσάμπα και με το που ανοίγεις την πόρτα του σπιτιού σου τσουπ να πατάς πάνω τους. Έφτασε στο γραφείο κατενθουσιασμένος κι έδωσε τις σχετικές εντολές για να ξεκινήσουν τα έργα. Ημερομηνία έναρξης χθες όπως χαρακτηριστικά έλεγε. Και τα είχε υπολογίσει όλα. Όλα εκτός από τη σκόνη, όλα εκτός από τους 30 βαθμούς κελσίου Μάιο μήνα, όλα εκτός από την ταλαιπωρία των πολιτών που τον Οκτώβρη θα πατούσαν πάνω στ’ αστέρι της Άννας Βίσση αλλά σήμερα βγαίνουν στο δρόμο για να φτάσουν στον προορισμό τους. Γιατί όπως και κάθε δήμαρχος που σέβεται τον εαυτό του τώρα πρέπει να τα δώσει όλα, τώρα που πλησιάζουν οι δημοτικές εκλογές, μετά θα έχει 3,5 χρόνια να κάθεται και ν’απολαμβάνει τη νίκη του.