Δέκα χρόνια πριν
-Δε τη βρίσκω ρε μαλάκα.
-Αποκλείεται, δεν κοιτάς σωστά.
-Δεν υπάρχει Σκουλενίου σου λέω, δεν την έχει ο χάρτης.
-Ε θα πάμε και θα ρωτήσουμε, κάποιος θα το ξέρει αυτό το χοροστάσιο δε γίνεται.
Και πήγαμε, το βρήκαμε πιο εύκολα απ’ ότι φανταζόμασταν, μας άρεσε και ξαναπήγαμε και περνάγαμε καλά αλλά κάποια στιγμή ξεθύμανε. Τελευταία φορά που είχα πάει ήταν πριν τρία ή τέσσερα χρόνια.
Χθες
Ο κόσμος μαζευόταν σιγά σιγά, ο μπάρμαν δεν έβρισκε ησυχία και οι ρυθμοί γνώριμοι σε αυτό το 90’s party που διοργάνωσε το Χοροστάσιο. Κάπου εκεί στην ουρά για το ποτό, πέτυχα και τον Χέντριξ. Ο Χέντριξ είναι υπαρκτό πρόσωπο κι εκτός από μύθος στην κιθάρα ήταν και συμφοιτητής. Το παρατσούκλι το απέκτησε λόγω της αφάνας. Έπεσαν οι χαιρετούρες, ενημέρωση για την παρούσα επαγγελματική κατάσταση, ποιούς βλέπεις και τα σχετικά.
-Πέτυχα και το Γιάννη το Σ τις προάλλες στο άσχετο.
-Με το συγκρότημα;
-Ναι και με ρώτησε για σένα.
-Ψάχνουν για κανένα άτομο;
-Ιδέα δεν έχω.
-Δεν ήμουν και πολύ κοινωνικός στη σχολή.
-Ε κι ο Γιάννης δεν έκανε με πολλούς παρέα.
-Όχι για εμένα έλεγα.
-Ναι το κατάλαβα αλλά κι ο Γιάννης κάπως έτσι ήταν.
-Τώρα που το σκέφτομαι ούτε και στο σχολείο ήμουν πολύ κοινωνικός, γάμησε τα.
-Λέω να πάω πάνω να χορέψω, να μην σε κρατάω κι από την παρέα σου.
-Σιγά, δεν τρέχει τίποτα.
-Θα περάσω πιο μετά αν είναι.
-Ναι ρε, εννοείται, πέρνα.
-Και... βασικά... χάρηκα που με θυμήθηκες.
Τι να του πεις του Χέντριξ; Τι να απαντήσεις; Στενοχωρήθηκα αλλά αρκεί αυτό; Στη σχολή γνωρίζεσαι με πολλούς αλλά κάνεις παρέα με λίγους, δε ξέρεις πως είναι οι υπόλοιποι, δεν καταλαβαίνεις. Και μαθαίνεις κάποια στιγμή ότι ένας συμφοιτητής σου είναι τελείως μόνος, δεν έχει φίλους, βγαίνει μόνος του για ποτό, πάει στον πάνω όροφο όροφο εκεί που δεν έχει πολλά άτομα, περισσότερος χώρος ή λιγότερα μάτια να σε κοιτάν;
-Δε τη βρίσκω ρε μαλάκα.
-Αποκλείεται, δεν κοιτάς σωστά.
-Δεν υπάρχει Σκουλενίου σου λέω, δεν την έχει ο χάρτης.
-Ε θα πάμε και θα ρωτήσουμε, κάποιος θα το ξέρει αυτό το χοροστάσιο δε γίνεται.
Και πήγαμε, το βρήκαμε πιο εύκολα απ’ ότι φανταζόμασταν, μας άρεσε και ξαναπήγαμε και περνάγαμε καλά αλλά κάποια στιγμή ξεθύμανε. Τελευταία φορά που είχα πάει ήταν πριν τρία ή τέσσερα χρόνια.
Χθες
Ο κόσμος μαζευόταν σιγά σιγά, ο μπάρμαν δεν έβρισκε ησυχία και οι ρυθμοί γνώριμοι σε αυτό το 90’s party που διοργάνωσε το Χοροστάσιο. Κάπου εκεί στην ουρά για το ποτό, πέτυχα και τον Χέντριξ. Ο Χέντριξ είναι υπαρκτό πρόσωπο κι εκτός από μύθος στην κιθάρα ήταν και συμφοιτητής. Το παρατσούκλι το απέκτησε λόγω της αφάνας. Έπεσαν οι χαιρετούρες, ενημέρωση για την παρούσα επαγγελματική κατάσταση, ποιούς βλέπεις και τα σχετικά.
-Πέτυχα και το Γιάννη το Σ τις προάλλες στο άσχετο.
-Με το συγκρότημα;
-Ναι και με ρώτησε για σένα.
-Ψάχνουν για κανένα άτομο;
-Ιδέα δεν έχω.
-Δεν ήμουν και πολύ κοινωνικός στη σχολή.
-Ε κι ο Γιάννης δεν έκανε με πολλούς παρέα.
-Όχι για εμένα έλεγα.
-Ναι το κατάλαβα αλλά κι ο Γιάννης κάπως έτσι ήταν.
-Τώρα που το σκέφτομαι ούτε και στο σχολείο ήμουν πολύ κοινωνικός, γάμησε τα.
-Λέω να πάω πάνω να χορέψω, να μην σε κρατάω κι από την παρέα σου.
-Σιγά, δεν τρέχει τίποτα.
-Θα περάσω πιο μετά αν είναι.
-Ναι ρε, εννοείται, πέρνα.
-Και... βασικά... χάρηκα που με θυμήθηκες.
Τι να του πεις του Χέντριξ; Τι να απαντήσεις; Στενοχωρήθηκα αλλά αρκεί αυτό; Στη σχολή γνωρίζεσαι με πολλούς αλλά κάνεις παρέα με λίγους, δε ξέρεις πως είναι οι υπόλοιποι, δεν καταλαβαίνεις. Και μαθαίνεις κάποια στιγμή ότι ένας συμφοιτητής σου είναι τελείως μόνος, δεν έχει φίλους, βγαίνει μόνος του για ποτό, πάει στον πάνω όροφο όροφο εκεί που δεν έχει πολλά άτομα, περισσότερος χώρος ή λιγότερα μάτια να σε κοιτάν;
