Η Ελένη είναι 28 ετών αλλά αν με ρωτήσεις θα σου πω 23 ή 24 όχι επειδή θέλει η ίδια να κρύβει τα χρόνια της αλλά επειδή εγώ τόσο τη θυμάμαι. 17, 23 και 28 και σε πέντε χρόνια που θα με ξαναρωτήσεις πάλι 28 θα σου πω κι ας έχει φτάσει τα 33.
Δεκαεφτά (Ο γάμος)
Πέντε μηνών έγγυος, παρακολουθώ το γάμο, ένα γεγονός που φαντάζει τόσο ξένο μπροστά στα μάτια μου. Εκείνη χαίρεται ή τουλάχιστον έτσι δείχνει, εγώ λυπάμαι, δε μπορώ να την καταλάβω, σχεδόν τρομάζω κι όταν επιστρέφω σπίτι έχουν όλα πια περάσει.
Εικοσι-τρία (Το μνημόσυνο)
Τα σαράντα της γιαγιάς. Απ’ αυτήν πήρε και τ’ όνομα. Βλέπω για πρώτη φορά και την ανηψιά μου, την πρώτη, αυτή που κλωτσούσε λίγο στο γάμο. Έχω και δεύτερη μα δεν ήταν εκεί, το ταξίδι κουραστικό για ένα μωρό. Προβλήματα με τη μέση της, προβλήματα γενικώς.
Εικοσι-οκτώ (Η βάφτιση)
Το τρίτο παιδί, ο ανηψιός. Τρία πανέμορφα παιδάκια, κουκλιά με μάτια ψεύτικα θαρρείς. Τι να της πω. Δουλειά δε βρίσκει, στην παλιά της δε μπορεί να γυρίσει η μέση της έχει διαλυθεί. Τρέχει και για τον άντρα της. Αυτή τη φορά είχαμε λίγο χρόνο παραπάνω. Το ανέμελο κι επιπόλαιο κοριτσάκι ωρίμασε αλλά τα χρόνια δε γυρίζουν πίσω. Πιάστηκε η ψυχή μου. «Θα έρθω στην Αθήνα το Μάιο να μείνω λίγες μέρες να ξεσκάσω». Κι έρχεται σήμερα.
Ο τίτλος
Βιβλίο της Έλλης Αλεξίου που διάβασα όταν ήμουν στη Πέμπτη Δημοτικού και πιάστηκε η ψυχή μου. Έτσι κι αλλιώς η ιστορία της Ελένης θα μπορούσε να είναι ακόμη ένα διήγημα...
Y.Γ
Λέξη δε βγαίνει...
Δεκαεφτά (Ο γάμος)
Πέντε μηνών έγγυος, παρακολουθώ το γάμο, ένα γεγονός που φαντάζει τόσο ξένο μπροστά στα μάτια μου. Εκείνη χαίρεται ή τουλάχιστον έτσι δείχνει, εγώ λυπάμαι, δε μπορώ να την καταλάβω, σχεδόν τρομάζω κι όταν επιστρέφω σπίτι έχουν όλα πια περάσει.
Εικοσι-τρία (Το μνημόσυνο)
Τα σαράντα της γιαγιάς. Απ’ αυτήν πήρε και τ’ όνομα. Βλέπω για πρώτη φορά και την ανηψιά μου, την πρώτη, αυτή που κλωτσούσε λίγο στο γάμο. Έχω και δεύτερη μα δεν ήταν εκεί, το ταξίδι κουραστικό για ένα μωρό. Προβλήματα με τη μέση της, προβλήματα γενικώς.
Εικοσι-οκτώ (Η βάφτιση)
Το τρίτο παιδί, ο ανηψιός. Τρία πανέμορφα παιδάκια, κουκλιά με μάτια ψεύτικα θαρρείς. Τι να της πω. Δουλειά δε βρίσκει, στην παλιά της δε μπορεί να γυρίσει η μέση της έχει διαλυθεί. Τρέχει και για τον άντρα της. Αυτή τη φορά είχαμε λίγο χρόνο παραπάνω. Το ανέμελο κι επιπόλαιο κοριτσάκι ωρίμασε αλλά τα χρόνια δε γυρίζουν πίσω. Πιάστηκε η ψυχή μου. «Θα έρθω στην Αθήνα το Μάιο να μείνω λίγες μέρες να ξεσκάσω». Κι έρχεται σήμερα.
Ο τίτλος
Βιβλίο της Έλλης Αλεξίου που διάβασα όταν ήμουν στη Πέμπτη Δημοτικού και πιάστηκε η ψυχή μου. Έτσι κι αλλιώς η ιστορία της Ελένης θα μπορούσε να είναι ακόμη ένα διήγημα...
Y.Γ
Λέξη δε βγαίνει...
