Μπετόν Αρμέ

Ξεκίνησα να χτίζω το δικό μου λευκό πύργο αν και όπως τον παρατηρώ μάλλον με πυραμίδα μου μοιάζει κι αυτή όχι από τις καλές τις Αιγυπτιακές αλλά λίγο άχαρη, κάπως σκόρπια μου μοιάζει και να δω πως θα καταφέρω να τη μαντρώσω γιατί εντάξει με τα πρόβατα το κολάι το’χω πάρει τώρα πια, τα σουράω κι αυτά μ’ακούν με τ’άτιμα τα χαρτομάντηλα όμως τι να κάνω δε ξέρω, άκρη δεν έχω βγάλει μέχρι ώρας. Τα πρώτα σημάδια ή όπως αλλιώς θα λέγαμε τα θεμέλια μαζί με τα πρώτα μπετά άρχισαν εδώ και 2-3 ημέρες όμως σήμερα ξεκίνησε το χτίσιμο για τα καλά. Σηκώθηκα με βουλωμένο όλο το αναπνευστικό σύστημα κι έναν φοβερό πονοκέφαλο, έριχνα για κανένα τέταρτο νερό στο πρόσωπο μου ώσπου αντιλήφθηκα ότι πρέπει να περάσω και στο επόμενο στάδιο του πλυσίματος των δοντιών για να ντυθώ τελικά και να πάω προς το αυτοκίνητο. Ένα ντεπόν έκανε σίγουρα την κατάσταση λίγο καλύτερα, αναφορικά με τον πονοκέφαλο πάντα αλλά ένιωθα τα μάτια μου να κλείνουν, πράγμα παράδοξο αφού δεν είχα κοιμηθεί αργά χθες οπότε μάλλον δε νύσταζα ακριβώς αλλά απλά δεν την πάλευα νομίζω και ευτυχώς που αύριο δεν είναι εργάσιμη διότι η κατάσταση θα ήταν πραγματικά απάλευτη κι εγώ θα έπρεπε να ανταπεξέλθω και πλήρως στη δύσκολη ημέρα που τη βλέπω να έρχεται τη Δευτέρα η οποία μόνο καθαρή δεν είναι αν κι εγώ ελπίζω τελικά να τη βγάλουμε καθαρή. Σήμερα το βράδυ δε ξέρω τι θα γίνει αλλά σίγουρα δύο ορόφους μέχρι το πρωί θα τους έχω σηκώσει το δίχως άλλο. Μα ήταν ανάγκη ν’αρρωστήσω;