Θαλασσογραφία

Είναι κάποιες στιγμές που θαρρείς ότι ο χρόνος σταματά. Σου κουνάει το δάχτυλο κι εσύ σκέφτεσαι «τι θέλει να πει τώρα ο μπαγάσας;». Τον κοιτάς όσο ζόρικα μπορείς για να του δείξεις ότι έχεις το πάνω χέρι. Αυτός δε μασάει κι αρχίζει τα δικά του κόλπα, «έλα δικέ μου κάτσε άραξε, έχει προβολή τώρα, θα περάσουμε ωραία». Προς στιγμήν αδυνατείς να κατανοήσεις το βαθύτερο νόημα αλλά όταν σου φέρνει ποπ-κορν, κόκα-κόλα και κάτι παλιο-νάτσος με τυρί αντιλαμβάνεσαι ότι πρόκειται για κανονικό flashback και ψιλοζορίζεσαι. Δε χάνεις την ευγένεια σου όμως και τον ρωτάς «θα μπορούσα να έχω ένα ουίσκυ παρακαλώ;», ξέρεις ότι δε μπορεί να σου χαλάσει χατήρι και σε ρωτάει αν έχεις κάποια προτίμηση, εσύ του διευκρινίζεις ότι θέλεις κάποιο καλό κι αυτός σου προτείνει dimple ή chivas. Τον αιφνιδιάζεις ζητώντας ένα Oban κι αυτός παρόλο που δέχεται την ήττα στην πρώτη μάχη, τσακίζεται χαρούμενος για την επιλογή σου να στο φέρει. Κάθεσαι λοιπόν αναπαυτικά κι αυτός ξεκινάει αλλάζοντας διαδοχικά μπομπίνες. Κάνεις μικρά βηματάκια προς τα πίσω και συνεχίζεις να βγαίνεις κερδισμένος. Δε μετανιώνεις, δε ξεχνάς, κάθεσαι στη μέση κι όλοι σχηματίζουν ένα κύκλο γύρω σου. Τους κοιτάς έναν έναν στα μάτια και σκέφτεσαι το δρόμο που τράβηξε ο καθένας τον τελευταίο αυτό χρόνο. Τις μεγάλες και σημαντικές αλλαγές που έγιναν. Κι έρχεται η σειρά της αφορμής για έναν πόλεμο και δύο μεγάλα έπη. Θα μπορούσε να είναι μικρή ή θα μπορούσε να είναι μεγάλη...









Days of wine and roses...