Έπιασε βροχή, έπιασε μπόρα

Όχι δε βράχηκα. Όχι αυτή τη φορά τουλάχιστον. Γενικά καλά τα καταφέρνω αν και είμαι φανατικός αντι-ομπρελίστ. Δε μπορώ να κουβαλάω πολλά πράγματα πάνω μου. Μου τη δίνει να μην είναι τα χέρια μου ελεύθερα. Μόνο όταν κουβαλάω τσάντες από το σούπερ-μάρκετ δε μ'ενοχλεί. Γιατί άραγε; Ποιός ξέρει άραγε τι κρύβει το ασυνείδητο μου πάλι. Λοιπόν τη γουστάρω τη βροχή όταν είμαι σπίτι. Κάθομαι τη χαζεύω έξω, μετά θυμάμαι ότι υπάρχουν ρούχα απλωμένα στο πίσω μπαλκόνι που πρέπει να μαζέψω. Πηγαίνω. Κάθομαι έπειτα κι απολαμβάνω την θέα από πίσω. Δεν έχει και μεγάλη διαφορά αλλά ποιος να πηγαίνει μπροστά και να χάσει άδικα τόσα δευτερόλεπτα; Αφού παθιάζομαι και προσπαθώ να βγάλω και καμία φωτογραφία της προκοπής θυμάμαι ότι έχω ξεχάσει το φαγητό στη φωτιά. Κόλλησε αλλά δεν πειράζει. Το βγάζω κι αυτό μια φωτογραφία για να το θυμάμαι. Παρεπιπτόντως τα ρούχα την είχαν γλιτώσει.

Τι είχα πάθει μία φορά πέρυσι. Πήγαινα στη δουλειά και μ' έπιασε μπόρα. Ευτυχώς είχα πάρει το αυτοκίνητο οπότε νόμισα ότι γλίτωσα τα χοντρά. Αμ δε! Κάθομαι μέσα στο αυτοκίνητο, 5, 10, 15, 20, κόντευε να τελειώσει και η μπαταρία γιατί είχα και το ραδιόφωνο ανοιχτό ακούγοντας τραγουδάκια. Δεν πέρναγε αλλιώς η ώρα, δεν είχα και μπλογκ τότε για να ετοιμάσω κανένα κειμενάκι (να και μια άλλη χρησιμότητα). Δεν έβλεπα τον καιρό να έχει διάθεση για στρώσιμο και λέω να πάρω το ρίσκο και να εφαρμόσω το βάδισμα του φαντάσματος που έμαθα στο στρατό. Θα πήγαινα τοίχο τοίχο και κάτω από τα μπαλκόνια για να τη γλιτώσω. Επειδή όμως όλοι ξέρουμε ότι τα πεζοδρόμια δεν είναι φτιαγμένα για πεζούς αναγκάστηκα να κάνω μερικά ακροβατικά με καταστροφικά μπορώ να πω αποτελέσματα. Ούτε λίγο ούτε πολύ το παπούτσι μου έγινε τιτανικός και χάθηκε στον ωκεανό της λακούβας που καθώς ήταν σκεπασμένη με νερό δε μπορούσα να παρατηρήσω. Έπειτα δε με ένοιαζε και πολύ και πήγαινα επίτηδες μέσα από τις λακούβες για να προειδοποιώ όσους ερχόταν από πίσω μου να μην κάνουν το ίδιο λάθος και να αποφύγουν έγκαιρα την ύπουλη παγίδα. Φτάνω στο γραφείο σε άθλια κατάσταση και μετά από 10 λεπτά σταμάτησε να βρέχει. Προσπάθησα να συγκρατηθώ και όταν έμαθα ότι λίγο πιο πάνω υπάρχει ένα καλτσάδικο-εσωρουχάδικο πήρα τα πάνω μου και βγήκα για τη δεύτερη εξόρμηση με το φόβο πάντα να μην ξεσπάσει η μπόρα ξανά. Ήμουν σίγουρος δηλαδή ότι θα συμβεί αλλά φαίνεται τα σύνεφα με λυπηθήκανε κι αφού ο δικός τους τσέλιγκας τ'άρμεξε για τα καλά, έμειναν μόνο τα νερά από τα λούκια να τρέχουν τα οποία όμως μπορούσα να αποφύγω σχετικά εύκολα. Φτάνω στο καλτσάδικο και πέφτω πάνω στην πωλήτρια η οποία θέλει σώνει και καλά να κάνει το μεγαλύτερο τζίρο τη μέρα με την καταιγίδα. Με βλέπει μούσκεμα και προχωρώ στην επίθεση. "Ένα ζευγάρι κάλτσες θα ήθελα παρακαλώ". Προφανώς είχε πρόβλημα με τα αυτιά της διότι δε μπορώ να εξηγήσω την αλλαγή παιχνιδιού που έκανε στα εσώρουχα: "Έχουμε πολύ ωραία εσώρουχα, σε πολλά σχέδια και τύπους". Δε μασάω και της λέω με όση γλύκα μου είχε απομείνει "και οι καλτσούλες που είναι;". Αυτή τη φορά άκουσε και μου είπε "Όσο από κάλτσες έχουμε πάρα πολλές, θέλετε κάτι κλασσικό ή με κάποιο κινούμενο σχέδιο πάνω;". Συγκρατήθηκα. Με έπεισε ότι δεν είναι κουφή αλλά χαζή και της εξήγησα όσο πιο απλά μπορούσα ότι με έπιασε βροχή στο δρόμο και ναι μεν ξέρω ότι ένα ζευγάρι κάλτσες δε γίνεται να πάει χαμένο και σαφέστατα η κάλτσα δείχνει το χαρακτήρα του ανθρώπου αλλά τη συγκεκριμένη στιγμή πρέπει να αλλάξω γρήγορα κάλτσες και δε με ενδιαφέρουν τα σχεδιάκα που έχει πάνω απλά πρέπει να είναι ένα ζευγάρι που να ταιριάζει με αυτά που φοράω για να μη γίνω σούργελο. Μπαίνει στο νόημα και μου λέει όλο νόημα "κάτι κλασσικό λοιπόν". Δε μπορούσα να μη συμφωνήσω μαζί της και πάμε επιτέλους στην ατελείωτη συλλογή με τις κάλτσες. Δεν πίστευα στ' αυτιά μου όταν με ρώτησε αν χρειάζομαι βοήθεια, νόμισα ότι της είχα κάνει σαφές πως θα πάρω το πρώτο ζευγάρι και θα εξαφανιστώ. Παρέμεινα ευγενικός και δείχνοντας της ένα ζευγάρι τη ρωτάω αν υπάρχει στο νούμερο μου. Μου λέει πως όλες οι κάλτσες αυτές είναι one size fits all και μου δείχνει λίγο πιο πέρα ένα άλλο ζευγάρι εξίσου ωραίο. Σκέφτομαι ότι δε θα τα πάω καλά μαζί της κι ας πάρω αυτό που μου πρότεινε για να ξεμπερδεύω. Εντάξει της λέω αυτό θα πάρω, με πείσατε. Μισό λεπτό μου λέει να δω αν υπάρχει στο νουμεράκι σας. Μα δεν φοράνε όλοι το ίδιο τη ρώτησα; Όχι μου λέει, αυτές είναι διαφορετικές. Τελικά δεν είχε στο νούμερο μου και πήρα το πρώτο ζευγάρι που είχα δει από την αρχή. "Θέλετε να δείτε και μερικά εσώρουχα;" με ρωτάει και λέω δε τη γλιτώνω την εκτόξευση, Houston we've got a problem! Μα τι δεν κατάλαβε γαμώτο σκέφτομαι και έτοιμος ήμουν να της πω αν θα με βοηθήσει να τα προβάρω κιόλας. Δε ξεχνάω τους καλούς μου τρόπους και της λέω "Όχι ευχαριστώ, θα πάρω μόνο τις κάλτσες". Ε του πούστη λέω θα το καταλάβει. Αμ πως! "Σίγουρα;" μου λέει και σκέφτομαι ότι είμαι πολύ νέος για έμφραγμα. Θέλω να τη χαστουκίσω, να γίνει σπλάτερ μες στο μαγαζί αλλά αρκούμαι σ'ένα ΟΧΙ το οποίο δε χωρά αμφισβήτηση. Με ανακούφιση τη βλέπω να προχωράει μπροστά με τις κάλτσες. Μου έκανε και μερικές τσιριτσάντζουλες στο ταμείο αλλά σώος και αβλαβής γύρισα πίσω στο γραφείο και άλλαξα.

Συμπέρασμα: