Παραμόρφωση

Θα μου άρεσε να επισκεφθώ κάποια στιγμή ένα δωμάτιο γεμάτο με παραμορφωτικούς καθρέφτες και με αφορμή αυτή τη σκέψη, άρχισα να παρατηρώ γενικότερα το πόσοι καθρέφτες υπάρχουν στους χώρους που καθημερινά κινούμαστε. Το κλασικό μέρος είναι ο ανελκυστήρας το οποίο πολλές φορές γίνεται και δοκιμαστήριο, ειδικά όταν δεν υπάρχει μεγάλος και ολόσωμος καθρέφτης στο σπίτι. Με την παραμόρφωση όμως τίθεται κι ένα άλλο ζήτημα το οποίο με απασχόλησε εντόνως τις τελευταίες ημέρες και αφορμή δε στάθηκαν μόνο οι καθρέφτες αλλά και κάποιες συζητήσεις με φιλικά ή όχι και τόσο πρόσωπα. Όλοι οι άνθρωποι τριγύρω μου, το’ χουν ρίξει στις σπουδές, μεταπτυχιακά, διδακτορικά και δε συμμαζεύεται. Θυμάμαι όταν πήγαινα στο δημοτικό (προ αμνημονεύτων ετών δηλαδή) που μία από τις κλασικές ερωτήσεις ήταν και το τι δουλειά κάνουν οι γονείς μας. Ε λέγαμε όλοι και μπορούσες ν’ακούσεις ένα σωρό επαγγέλματα. Τώρα τα δικά μας παιδιά θα λένε «Εμένα ο μπαμπάς μου έχει σπουδάσει οικονομικά, με μεταπτυχιακό στις χρηματιστηριακές αγορές και διδακτορικό στην επίπτωση της χαλαζόπτωσης στην καλλιέργεια της βαμβακοκαλλιέργειας σε συνδυασμό με τους νέους μικροεπεξεργαστές της Intel» και θα κουράζεσαι να το ακούς και μόνο. Είμαστε εμείς λοιπόν οι φωστήρες του τόπου; Διψάμε τόσο πολύ για μάθηση και γνώση και το ρίξαμε στις σπουδές; Μάλλον όχι. Επαγγελματικοί είναι οι λόγοι κυρίως διότι αδίκως πιστεύουμε ότι η τεράστια άνθηση των επενδύσεων στην ελληνική οικονομία έχει ανάγκη από στελέχη τα οποία σπουδάζουν μέχρι τα 30-32, μετά φοράνε κι ένα κοστούμι και θέλουν να πιάσουν την καλή θέση. Όσο δεν την πιάνουν και κρατάνε σφιχτά κάτι άλλο είναι άνεργοι και παραπονεμένοι άσχετα αν οι εργολάβοι στις οικοδομές ζητάνε εργάτες. Εμείς δεν πάμε εκεί να δουλέψουμε, γιατί εμείς σπουδάσαμε και δε μπορεί η μαμά μας να μη μας καμαρώσει σε διευθυντική θέση τουλάχιστον. Έχουμε επιδοθεί σ’ένα ανελέητο κυνήγι προσόντων και μάλλον δε μπορούμε ν’αντιληφθούμε ότι εμείς οι ίδιοι γινόμαστε τα θηράματα. Θυμάμαι επίσης ότι στο σχολείο με το που γνώριζαν την οικογενειακή σου κατάσταση άρχισαν να σου συμπεριφέρονται και διαφορετικά. Καλό επάγγελμα ο μπαμπάς, καλό και το παιδί. Η συμπεριφορά είναι επίσης ένα άλλο κριτήριο για τους δασκάλους. Η αδερφή μου στο δημοτικό ήταν ένα ζωηρό παιδί, καμία σχέση με μένα που ήμουν φρόνιμος τότε και ζωηρός τώρα. Είχε και μία δασκάλα με την οποία δεν είχε καλές σχέσεις και η κυρα-δασκάλα σε μία συζήτηση της με τον δικό μου δάσκαλο του έλεγε από πόσο άσχημη οικογένεια πρέπει να είναι η αδερφή μου, πόσο παραμελημένη, σκορποχώρι κλπ. Της είπε τότε ο δάσκαλος ότι κάνει λάθος και οι άνθρωποι είναι σοβαροί και υπεύθυνοι και ότι απλά μερικά παιδιά είναι πιο ζωηρά από τα υπόλοιπα. Τότε η καριόλα άλλαξε συμπεριφορά και να με συμπαθάτε για το χυδαιολόγημα αλλά εκνευρίζομαι τόσο πολύ όταν σκέφτομαι πως αν όλοι μας κάναμε σωστά τη δουλειά μας θα είχαμε απαλλαγεί από πολλά προβληματα. Να πω και κάτι τελευταίο για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια και να πάω για τον ύπνο του δικαίου. Θέλουν τα πουλάκια μας να σπουδάσουν, δεν μπαίνουνε οπότε τα στέλνουμε όξω για την παραμόρφωση που λέγαμε. Ας κρατήσουμε λοιπόν αυτό το κεφάλαιο εδώ. Σπουδές δε θέλουν τα μαλακισμένα; Ας τα σκάσουν σε εμάς και να τα μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα ιδρύματα. Μπορεί όμως αυτός που θα ιδρύσει αυτά τα πανεπιστήμια να πει και στα παιδιά ότι ναι μεν θα σπουδάσετε αλλά δουλειά δεν έχει; Θες να μορφωθείς αγαπητέ; Να μορφωθείς αλλά εγώ δεν είμαι υποχρεωμένος να σου βρω και δουλειά γιατί δε χωράν άλλοι ρε αδερφέ, πήξαμε στους επιστήμονες. Και να πω και το άλλο πάλι για τα ιδιωτικά. Γιατί να μην μπουν δίδακτρα στα ήδη υπάρχοντα πανεπιστήμια; Μπαίνουν με τις πανελλήνιες π.χ στη Νομική 200 και υπάρχουν κι άλλοι 100 που δεν μπήκαν και θέλουν να το σπουδάσουν το αντικείμενο. Ε αυτοί οι 100 αντί να πάνε έξω να πληρώσουν δίδακτρα. Θα αποτύχει λέτε; Μα στην Ελλάδα ζούμε!