Thursday, November 10, 2005

Να σταματήσω δε μπορώ...

...εσένα και το Marlboro. Πήγαινα στο video club να επιστρέψω κάτι ταινίες κι ακούω τον αξιοσέβαστο ομολογουμένως στίχο σε ρυθμό νησιώτικου από παρακείμενο σταματημένο αυτοκίνητο κι έτσι σκέφτηκα ν’αρχίσω το χορό αλλά δυστυχώς δεν είχα μαντίλι μαζί μου κι έτσι αρκέστηκα να κουνάω ψηλά τα χέρια μου και να χτυπάω παλαμάκια διότι ήμουν μες στο κέφι και γιατί να το κρύψωμεν άλλωστε γκουτου γκούτου.

Καρδιά μου κάνε υπομονή ειν’ κι άλλος κόσμος που πονεί. Μιλάμε για καταιγιστική συνέχεια την οποία και υποδέχτηκα με ζητωκραυγές, σ’ένα ξέσπασμα από καρδιάς αφού θυμήθηκα τα πρινς που κάπνιζα κάποτε κι έτσι πλησίασα τον τύπο στο αυτοκίνητο και τον ρώτησα αν έχει το Kiss του Πρινς που θα ταίριαζε πολύ μετά τα νησιώτικα. Δεν το ήξερε κι έτσι έπρεπε να του τραγουδήσω το ρεφρέν.

You don’t have to be rich / to be my girl
You don’t have to be cool / to rule my world
Ain’t no particular sign I’m more compatible with
I just want your extra time and your Kiss

Ο τύπος με κοίταξε κάπως περίεργα και με ρώτησε αν υπονοώ κάτι με το συγκεκριμένο τραγούδι αλλά εγώ του ξεκαθάρισα πως αυτά που έχει στο μυαλό του να τα ξεχάσει μ’εμένα κι αυτός τότε μάρσαρε επιδεικτικά την κουρσάρα του ενώ εγώ τον ρώτησα αν έχει Παπαρίζου για να γεφυρώσουμε λίγο το χάσμα. Με κοίταξε απαξιωτικά σαν να είχα ρωτήσει τον Νίκο Γκάλη αν έχει μπάλα του μπάσκετ σπίτι του.

Μετά έβαλε ένα τραγούδι το οποίο με προβλημάτισε εντόνως και θεώρησα ότι οι εχθροπραξίες είχαν αρχίσει διότι εξαπόλυε τη μία απειλή μετά την άλλη. Από τα ηχεία με δυναμωμένο το μπάσο άκουσα «Ούτε στον εχθρό μου να μην τύχει, να’χει τέτοια τύχη» και κατάλαβα ότι ζόρισε το πράγμα, κάτι τέτοιο δε μπορούσα να το ανεχτώ. Τον ρώτησα ποιος λέει το άσμα ασμάτων και μου απάντησε κοφτά «Γιάννης Τάσσιος». Τότε πήγα να του βγω σα δεξί εξτρέμ και τον ρώτησα αν έχει Γιάννη Πουλόπουλο για να φτιαχτούμε λίγο ή έστω Γιάννη Πάριο που και νησιώτικα λέει όπως το πρώτο κομμάτι που έβαλε αλλά έχει και ερωτικά.

Αυτό το ερωτικά μάλλον του έφτιαξε το κέφι γιατί το γύρισε σε Δέσποινα Βανδή κι εδώ δε μπορώ να μην προβώ και στη συγκλονιστική αποκάλυψη. Το Δεσποινάκι μας αύξησε τον όγκο του στήθους του εις το τμήμα πλαστικής χειρουργικής του μαιευτηρίου λητώ. Ινκόγκνιτο παρακαλώ, μπήκε από την πίσω πόρτα, έκανε τη δουλειά της κι έφυγε σαν κυρία. Εκεί κοντά είναι και η πρεσβεία του Ισραήλ και στο παρατσακ γλιτώσαμε τα χειρότερα γιατί το στήθος της κυριολεκτικά κόντευε να σκάσει σαν ωρολογιακή βόμβα.

Εγώ τη Δέσποινα ως Παναθηναϊκός από τότε που τα έφτιαξε με το Ντέμη που είναι ΑΕΚΤΖΗΣ δεν την έχω και σε μεγάλη υπόληψη γιατί εντάξει το ότι έβαλε βυζιά της το συγχωρώ, το ότι κυκλοφορεί σαν τον Τζορτζ Μπους με μπότες και καπέλα καουμπόικα επίσης της το συγχωρώ αλλά δε μπορεί να βγαίνει με τα κασκόλ της ΑΕΚ σαν κατίνα. Ε όχι ρε Δέσποινα αυτό δε μπορώ να στο συγχωρήσω κι έτσι της αφιέρωσα το τραγούδι Να τη χαίρεσαι την καινούρια σου αγάπη να τη χαίρεσαι κι έφυγα από το video club σαν να μην είχε συμβεί τίποτα.