Crying time

It’s crying time again, κι αυτό όχι επειδή η κεφαλιά του Νταμπίζα δεν κατακυρώθηκε και χάσαμε στο Παγκρήτιο. Η μπάλα χάθηκε εκτός γηπέδων μα εντός έδρας κι έτσι απέμεινα εγώ, ακριβώς όπως το τραγουδούσε ο Ray Charles, χωρίς να καταβάλλω ιδιαίτερα μεγάλη προσπάθεια για να τον μιμηθώ, να γεμίζω το άδειο σκοτάδι γύρω μου με μουσικές φορώντας τα ίδια μαύρα χαρακτηριστικά γυαλιά, κλαίγοντας με μαύρο δάκρυ, τεχνητό για την ακρίβεια, αφού τα κολλύρια φαίνεται να κάνουν τη δουλειά τους. Το ίδιο τσούξιμο στα μάτια θα μπορούσε να έχει προκληθεί από τα δύο γκολ του Εργοτέλη ή την μεσολάβηση της Κρήτης γενικότερα, αφού η λεβεντογέννα έχει παίξει ρόλο στη φυσική ενυδάτωση του προσώπου μου και στο παρελθόν μέσω της ευγενικής χορηγίας ενζύμου ή της συγκίνησης που προσφέρει η ατάκα ‘θες να’σαι σπίτι μου σε είκοσι λεπτά’ κι ενώ το οπτικό πεδίο μου έχει μείνει άδειο απ’ την εικόνα της για μέρες. Μπύρες και γαλλικό άρωμα που θα πει ‘λατρεύω’, αυτά είναι τα μαντζούνια μου λοιπόν για να βρω το φως μου. Αύριο επιστροφή στο γραφείο με ματιά θολή αλλά καινούριο βλέμμα.