Πολύ πριν τις "Ερωτικές Υποσχέσεις" είχα λάβει ένα άλλο μέιλ που το χαρακτηρίζει ο τίτλος αυτού του ποστ. Βέβαια την εξομολόγηση ακολούθησε ένα ακατάσχετο υβρεολόγιο που όμως προκλήθηκε με λάθος αφορμές και σκληρές αιτίες. Παραθέτω το γράμμα:
"Πες μου ποια άλλη βλέπει τα μάτια του αγαπημένου της γεμάτα κολλύρια, τσίμπλες και κομμάτια από χαρτί υγείας και συνεχίζει να τον κοιτάζει με λατρεία.
Όχι, πες μου! Σε προκαλώ!
Δεν υπάρχει άλλο πλάσμα στη γη που να έχει πιο όμορφες βλεφαρίδες, θα μπορούσαν να γραφτούν ποιήματα για αυτές. Τα χειλάκια σου, χιλιοτραγουδισμένα θα έπρεπε να είναι, όχι μόνο για το σχήμα τους που είναι σαν να βούτηξε κάποιος ένα πινέλο μέσα στη φαντασία μου και μετά να σε ζωγράφισε, αλλά και για τα όσα λένε, σε μένα, ερωτικά, στους άλλους, έξυπνα και αστεία.
Τα μάτια σου, αυτά τα μάτια σου, να χάνομαι μέσα τους, να σε κοιτάζω και να λέω, ώπα, εδώ είμαι, αυτό είναι, δεν γιατρεύεται πια η καρδιά μου, κάθε βράδυ αυτά θέλω να κοιμίζω, κάθε πρωί αυτά θέλω να ξυπνάω φιλώντας τα για καλημέρα. Και τα φιλιά αυτά ποτέ δεν θα σημάνουν χωρισμό, η φωνή σου, αυτή η φωνή σου μα κι οι ανάσες σου, τα κενά ανάμεσα στις λέξεις σου, ο τρόπος που καταπίνεις, ο τρόπος που κινείσαι, που γελάς, που σοβαρεύεις, που νευριάζεις, που λες γαμώ το φελέκι σου, που λες εσύ εσύ εσύ εσύ, που με κλείνεις στην αγκαλιά σου, που με φιλάς, που με ταξιδεύεις, τσέλι μου, ήλιε μου, χαρά μου, δάκρυ μου, σε αγαπάω, σε θέλω , σε χρειάζομαι, όλα τα αγαπάω πάνω σου, το κορμάκι σου, τα μαλλάκια σου, τη μυτούλα σου, τα χεράκια σου κοίτα με, κοίτα με πώς κάνω σαν χαζό, ότι κορόιδευα το λούζομαι, δεν με νοιάζει, κλείνω τα μάτια μου και πέφτω, πιάσε με, αν δεν με πιάσεις πάλι δεν με νοιάζει, αυτά τα δευτερόλεπτα της πτώσης όλη μου η ζωή σου λέω!"
"Πες μου ποια άλλη βλέπει τα μάτια του αγαπημένου της γεμάτα κολλύρια, τσίμπλες και κομμάτια από χαρτί υγείας και συνεχίζει να τον κοιτάζει με λατρεία.
Όχι, πες μου! Σε προκαλώ!
Δεν υπάρχει άλλο πλάσμα στη γη που να έχει πιο όμορφες βλεφαρίδες, θα μπορούσαν να γραφτούν ποιήματα για αυτές. Τα χειλάκια σου, χιλιοτραγουδισμένα θα έπρεπε να είναι, όχι μόνο για το σχήμα τους που είναι σαν να βούτηξε κάποιος ένα πινέλο μέσα στη φαντασία μου και μετά να σε ζωγράφισε, αλλά και για τα όσα λένε, σε μένα, ερωτικά, στους άλλους, έξυπνα και αστεία.
Τα μάτια σου, αυτά τα μάτια σου, να χάνομαι μέσα τους, να σε κοιτάζω και να λέω, ώπα, εδώ είμαι, αυτό είναι, δεν γιατρεύεται πια η καρδιά μου, κάθε βράδυ αυτά θέλω να κοιμίζω, κάθε πρωί αυτά θέλω να ξυπνάω φιλώντας τα για καλημέρα. Και τα φιλιά αυτά ποτέ δεν θα σημάνουν χωρισμό, η φωνή σου, αυτή η φωνή σου μα κι οι ανάσες σου, τα κενά ανάμεσα στις λέξεις σου, ο τρόπος που καταπίνεις, ο τρόπος που κινείσαι, που γελάς, που σοβαρεύεις, που νευριάζεις, που λες γαμώ το φελέκι σου, που λες εσύ εσύ εσύ εσύ, που με κλείνεις στην αγκαλιά σου, που με φιλάς, που με ταξιδεύεις, τσέλι μου, ήλιε μου, χαρά μου, δάκρυ μου, σε αγαπάω, σε θέλω , σε χρειάζομαι, όλα τα αγαπάω πάνω σου, το κορμάκι σου, τα μαλλάκια σου, τη μυτούλα σου, τα χεράκια σου κοίτα με, κοίτα με πώς κάνω σαν χαζό, ότι κορόιδευα το λούζομαι, δεν με νοιάζει, κλείνω τα μάτια μου και πέφτω, πιάσε με, αν δεν με πιάσεις πάλι δεν με νοιάζει, αυτά τα δευτερόλεπτα της πτώσης όλη μου η ζωή σου λέω!"
