Ντέρμπυ Κορυφής

Είχα καθίσει σπίτι για να παρακολουθήσω το γενικού ενδιαφέροντος ντέρμπυ χωρίς όμως εκ των προτέρων να γνωρίζω ότι η βραδιά αυτή θα είχε στη συνέχεια της μίση, έρωτες και τσουρέκι σοκολάτας. Έχοντας κατορθώσει να μείνω σπίτι όλη μέρα και μάλιστα χωρίς να έχω πάει πουθενά το βράδυ του Σαββάτου δεν πρόβαλα και πολλές αντιστάσεις σε πρόσκληση που μου έγινε για ένα ποτό. Σενιαρίστηκα ως όφειλα, έβαλα και το κασκολάκι μου μήπως αποκλειστώ από τα χιόνια αν και ήταν σχεδόν σίγουρο ότι δε θα πηγαίναμε προς Πάρνηθα γιατί καλό το καζίνο αλλά δεν αποτελεί πάντα και την καλύτερη δικαιολογία προς τον εργοδότη σου "Εχμ, ξέρετε έχω αποκλειστεί από τα χιόνια και δε θα μπορέσω να έρθω στη δουλειά σήμερα", "Τι λες βρε αχαΐρευτε, πουθενά δεν το'χει στρώσει κι απ' όσο θυμάμαι δε μένεις στην Πάρνηθα", "Ναι αλλά εκεί είμαι αυτή τη στιγμή και δε μπορώ να κατέβω". Όχι αυτός ο διάλογος δε θα ήταν και ο καλύτερος για να ξεκινήσει η εβδομάδα κι έτσι αρκέστηκα σε συνοικιακό μέρος όπου τα ρακόμελα δίναν και παίρναν αλλά κυρίως τα παίρναμε εμείς και τα δίναμε απ' ευθείας στο στομάχι ακούγοντας μπλόντι, μάλαμα και αδερφούς κατσάμπα. Ο Θεός αγαπάει όοοοοοοοοοοοοοοοοοολο τον κόσμο σκεφτόμουν καθώς άνοιγε την πόρτα εκείνη η κοντούλα μελαχροινή με στήθος που θα έκανε ακόμη και τον Λένιν να δηλώσει τουλάχιστον συγκλονισμένος. Δίχως να χάσω λεπτό τρέχω να τη ρωτήσω αν είναι καθεστωτικιά. Μου απαντάει ότι δεν κατάλαβε ακριβώς τι εννοώ και ότι σε κάθε περίπτωση παραμένω σιχαμένος που τόλμησα να πάω στο τραπέζι της κρατώντας το πηρουνάκι μου με καρφωμένο έναν κεφτέ μάλλον πολίτικο όπως κατάλαβα αλλά και διαπίστωσα αργότερα ρωτώντας τον μαιτρ. Εγώ απτόητος τη ρώτησα αν συγκινείται όταν βλέπει την Αλέκα ενώ έριξα και το ανάλογο κέρμα στο τζουκ μποξ για να παίξει εκείνο το παλιό τραγουδάκι για τον Τσε Γκεβάρα έτσι ώστε να την κάνω επιτέλους να μπει στο νόημα. "Μάλλον είμαι αόρατη αγόρι μου και δεν καταλαβαίνεις ότι γίνεσαι ανεπιθύμητος και ενοχλητικός". Δάγκωσα το μισό κεφτέ και της πρότεινα τον υπόλοιπο. Αγρίεψε και αυτό το είδα στο πρόσωπο της που άρχισε να ροδίζει σιγά σιγά πράγμα που με έκανε να φάω και τον υπόλοιπο κεφτέ γιατί μυρίστηκα ότι αν τον άφηνα λίγο ακόμη μπροστά της θα πήγαινε εντελώς χαμένος. Προς στιγμήν νόμισα ότι είμαι χαμένος από χέρι αλλά η κατάσταση έσιαξε κάπως όταν με το καραφάκι στο χέρι γέμισα τα ποτήρια μας και τελικά κατάφερα να τσουγκρίσω μαζί της κάνοντας μια πρόποση σχετικά με την περί αοράτου δήλωση της. Περιμέναμε να ξεκινήσει να βρέχει έτσι ώστε να έχουμε μια καλή αφορμή για να φύγουμε μαζί από το μαγαζί και όσο αυτό δε γινόταν παραγγέλναμε αναγκαστικά καραφάκια τα οποία και λόγω της γλύκας τους εξαφανίζαμε σε χρόνο ρεκόρ πράγμα που επιτυχώς συνέδεσα με την επανεμφάνιση της πρωταθλήτριας μας Αικατερίνης Θάνου, γυναίκας που είναι προορισμένη για μεγάλα ρεκορ. Στο πρώτο μπουμπουνητό πληρώσαμε και εξαφανιστήκαμε λησμονώντας το γεγονός ότι κανείς μας δεν είχε μαζί του μεταφορικό μέσο. Δε δίστασα να σταματήσω ένα ταξί για να μας πάει στο γκαράζ μου οπου θα έβρισκα το χωρίς βενζίνη όχημα μου να μας περιμένει με τα κρύα δερμάτινα καθίσματα του. Αφού έβαλα σπορ εφ εμ για να ακούμε και τα παρελκόμενα του ντέρμπυ δε χρειάστηκε να δώσω και το παρασύνθημα αφού η μία και μοναδική μπύρα που αγόρασα από το γωνιακό περίπτερο στάθηκε αρκετή για να δώσει τις απαραίτητες κατευθύνσεις στη νεαρά μελαχροινή που οπωσδήποτε με σιχαινόταν όπως σωστά είχα αντιληφθεί από τις αρχικές αντιδράσεις της. Τελικά έβγαλα το συμπέρασμα πως η πίπα που μου πήρε ήταν μια εντελώς μηχανική διαδικασία για εκείνη κι έτσι την άφησα να κοιμηθεί στο ευρύχωρο σχετικά πίσω κάθισμα ενώ εγώ ανέβηκα στο διαμέρισμα, έφαγα ένα κομμάτι τσουρέκι και ξημερώθηκα στο ιντερνετ ως τις 3:30 σ' έναν πρωτότυπο αν μη τι άλλο διάλογο. Το πρωί με την αυγούλα ο πατέρας μου σοκαρίστηκε από το ροχαλητό στο πίσω κάθισμα αλλά εγώ τον διαβεβαίωσα ότι δεν υπάρχει κανένας λόγος ανησυχίας πράγμα που δεν είμαι απόλυτα σίγουρος ότι πίστεψε αλλά τουλάχιστον δεν έδωσε συνέχεια στο θέμα κάτι που δε θα ήθελα να κάνει γιατί με τον ελάχιστο ύπνο που είχα απολαύσει δεν ήμουν σε θέση για να του εξηγήσω πως ακριβώς έχουν τα πράγματα. Η στάση στον σταθμό του μετρό εξαφάνισε τα περιττά ντεσιμπέλ αλλά όχι και το άθλιο αίσθημα που έχω στο στομάχι μου. Τελικά να φάω τυρόπιτα ή να πιω έναν καφέ;