Άνθρωποι περνάν για να πάνε σπίτια τους, βόλτα, κάπου. Δύο παιδάκια κάνουν ποδήλατο, το ίδιο τετράγωνο κάθε φορά. Ένας άντρας με ένα σακίδιο στην πλάτη μοιράζει φυλλάδια στις πόρτες. Το βλέμμα όλων καρφώνεται στο μπορντώ αυτοκίνητο που λες και βγήκε από τη διαφήμιση του Πεζώ 207. Και δεν είναι Γενάρης για να νυχτώνει από τις έξι. Αυτήν την ώρα φαίνονται όλα. Κι ύστερα τα σημάδια απ' τα υγρά της πάνω στο μαύρο παντελόνι της φόρμας προκαλούν το γέλιο και την απορία στους δύο ταβλαδόρους, "Μα καλά, πως; που; είναι δυνατόν;". Είναι. Κλειδί στην πόρτα, σκέψη να μπω γρήγορα γρήγορα μέσα στο δωμάτιο και να μη με καταλάβει κανείς. Μάταιο. Έρχομαι μπροστά στον απόλυτο πόνο. Στον άνθρωπο που έχασε το χαμόγελο του, που η φωνή του βγαίνει βραχνή, μέχρι την Τρίτη που θα σταματήσει να βγαίνει. Μάλλον γι' αυτό καθόμαστε όλοι σιωπηλοί και κοιτάζουμε αφηρημένα το χώρο. Καρκίνος. Σαν το ζώδιο της.
