Η Μήδεια του Ποστ

Τις τελευταίες μέρες στη δουλειά βιώνω μια αθεράπευτα ρομαντική συμπεριφορά άνευ λόγου και αιτίας με αποτέλεσμα να φοβάμαι για το μέλλον και κυρίως για το τι πρόκειται να μου φορτώσουν. Γίνομαι καχύποπτος που σκέφτομαι ότι όλο αυτό είναι ένα καλόπιασμα και σίγουρα κακόπιασμα δεν το λες αλλά η εμπειρία έχει αφήσει ξινή γεύση από τις γλύκες. Φτάνω το λοιπόν πρωί πρωί στο κυλικείο και μετά χαράς ανακαλύπτω ότι με περιμένει ο καφές μου κι επομένως δε θα στηθώ στην ουρά η οποία κοντεύει να φτάσει στους ανελκυστήρες. Λίγο ο καφές που είχα πιει χθες αργά, λίγο οι κυριακάτικες εφημερίδες που έχουν τον ατελείωτο, λίγο και το πανόραμα αισθησιακού κινηματογράφου στο φιλμνετ υπ’ αριθμόν τρία (3) με έκαναν να ξενυχτήσω λιγάκι παραπάνω με αποτέλεσμα το πρωί να παραπαίω. Εκεί λοιπόν που μες στη θολούρα μου μόλις και μετά βίας ξεχώριζα ανθρώπους κι άρχισα να ανταλλάζω τις πρώτες καλημέρες (κάτι σαν τα χαρτάκια τα πανίνι ένα πράγμα, όλο το Λύσανδρο Γεωργαμλή πετύχαινα) τσουπ χέρι βοηθείας σηκώνει τον καφέ και μου το φέρνει στο στόμα. Γλυκάθηκα εγώ και μέχρι να φύγω από το κυλικείο καφέ δεν έπιασα στα χέρια μου. Ήταν βολικό γιατί με το κρύο είχα και τα χέρια στις τσέπες και δεν άφηνα εκτεθειμένα τα δαχτυλάκια μου. Εν συνεχεία κι αφού έχω καθίσει στην καρέκλα μου περιμένοντας τον υπολογιστή να ξεκινήσει σκάει μύτη μπροστά μου ένα πιάτο με κανταΐφι. Ελάχιστα λεπτά αργότερα ένα ολοστρόγγυλο πλεξουδάτο κουλούρι μου έκανε την τιμή να με επισκεφθεί ενώ δύο ώρες αργότερα κι ενώ είχα πάει σε ένα άλλο γραφείο βρέθηκα να μασουλάω μια μπαγκέτα. Α! Παραλίγο να ξεχάσω και κάτι πρωινά μπισκοτάκια μαζί με τον καφέ. Ειλικρινά πιστεύω ότι αν δεν είχα φύγει νωρίς σήμερα από το γραφείο τώρα θα έτρωγα αρνί σούβλας ή εναλλακτικά κοκορέτσι. Επίσης με κεράσανε και μια γκαζόζα Έψα οπότε αν πάρουμε την αλληλουχία καφές – αναψυκτικό η συνέχεια θα είχε τουλάχιστον μια μπυρίτσα. Κάθε εμπόδιο για καλό.