Με το θερμόμετρο καρφωμένο στους 32 και τα νεύρα ολίγον τεντωμένα από ένα πρόβλημα της τελευταίας στιγμής, ο υπέροχος κώλος μέσα στο γήινου χρώματος ταγεράκι που προπορευόταν στο δρόμο πίσω από το πεντάγωνο μ’ έκανε ν’ ανακουφιστώ προς στιγμήν αν και δευτερόλεπτα αργότερα άρχισα να χαίρομαι με την κίνηση στο δρόμο αφού έτσι απολάμβανα το θέαμα για περισσότερη ώρα. Ανοίγω το παράθυρο και προτείνω φιλοξενία στο δροσερό σαλόνι του αυτοκινήτου μου με ενδιάμεσο προορισμό τη λεωφόρο Κηφισίας και τερματικό σταθμό το Γαλάτσι. Η χαμογελαστή άρνηση ήταν μάλλον αναμενόμενη κι έτσι συνέχισα απλά να την παρακολουθώ να ξεφεύγει λίγα μέτρα αφού ως πεζή που ήταν γλίτωνε το μποτιλιάρισμα των αυτοκινήτων.
Ελάχιστα μέτρα παρακάτω κι αφού είχε ήδη επιβιβαστεί ο πατέρας μου επανήλθα με νέα πρόταση, έχοντας πάντα τον ίδιο σκοπό μα και προορισμό. Αντικρίζοντας τον ένστολο άντρα στο κάθισμα του συνοδηγού προφανώς αναθεώρησε για την ασφάλεια της κι έτσι άνοιξε την πόρτα κι ευχαρίστησε που της κάνουμε αυτήν την εξυπηρέτηση. Εμείς αποκριθήκαμε ότι δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα αφού έτσι κι αλλιώς δεν είχαμε και πολλά να πούμε κι ένα τρίτο πρόσωπο ήταν ότι πρέπει για να σπάσει η μονοτονία. Βόλευε να την αφήσουμε στην Καποδιστρίου, δρόμο που θα παίρναμε έτσι κι αλλιώς και σε μία κίνηση εντυπωσιασμού έριξα τη θερμοκρασία λίγο ακόμη αν και συνήθως σε αυτές τις περιπτώσεις είναι προτιμότερο να σπάσει ο πάγος παρά να δημιουργηθεί.
Η επόμενη ερώτηση μου αφορούσε τ’ όνομα της κι όταν απάντησε Αναστασία κοιταχτήκαμε με νόημα με τον πατέρα μου αφήνοντας το πλατύ χαμόγελο ν’ αυλακώσει τα μάγουλα μας ενθυμούμενοι και οι δύο προφανώς την ομώνυμη σειρά που όσο να το πεις υπήρξε καινοτόμα αφού παρουσίασε μια πτυχή της ελληνικής κοινωνίας αδικημένη μέχρι τότε από την ελληνική τηλεόραση. Εγώ θέλησα να φωνάξω ρυθμικά «Έτσι γαμάει ο Χατζησάββας» αλλά ο πατέρας μου που έπιασε την πρόθεση μου αυτή φρόντισε να ανακόψει τον ειρμό μου ρωτώντας με όχι για το πως παν στην πόλη αλλά για την επίσκεψη του Μολδαβού παράγοντα στη χώρα μας ενώ εγώ απάντησα κάτι αόριστο για το έντερο του Χριστόδουλου απλά και μόνο για να προσπαθήσω να εκμαιεύσω την πληροφορία που αφορούσε τον κώλο της Αναστασίας τον οποίον προηγουμένως είχα θαυμάσει και κυρίως αν τον δίνει για να μη χάνουμε και άδικα τον καιρό μας.
Εκείνη, θρήσκα γαρ, έκανε το σταυρό της και μια δέηση υπέρ του εντέρου του Χριστοδούλου κι εγώ θυμήθηκα τον μεγάλο μπέμπη τον Φάνη ή αλλιώς το ταλέντο που έμεινε ταλέντο, φράση που θα μπορούσε κανείς να προσάψει σε πολλούς Έλληνες αθλητές αλλά κυρίως στο Φάνη για τον οποίον μαθαίνουμε ότι έχει γίνει επιχειρηματίας κι έτσι δεν αγχώνεται για το αν θα χάσει κιλά αλλά για το αν θα πάρει διότι το μέγεθος κάνει πάντα τη διαφορά και ο καλός ο επιχειρηματίας πρέπει να έχει τη μπάκα του καλοζωισμένη για να συμπληρώνει το στάτους του ή αν προτιμάτε για να εκτινάσσει στα δυσθεώρητα ύψη το κύρος του με προσοχή όμως στο πολύ αλκοόλ διότι ελλοχεύει κύρωση του ύπατος, η εκτίναξη του οποίου γενικά δεν συνίσταται αν και νιώθω ότι κάτι βραδιές του έχω αλλάξει πραγματικά τα φώτα χωρίς πραγματικά καμία σπουδαία αφορμή παρά μόνο τη λαγνεία για ενδοβλέφια ζυθομεθανόλη έτσι ώστε να μεθάνε όλοι.
Το τέλος υπήρξε μακάβριο όπως πολύ σωστά φαντάζεστε, αφού ναι μεν τα νέα για τον Αρχιεπίσκοπο ήταν καλά η Αναστασία όμως έπαθε μια κρίση κολικού που πρωτοεμφανίστηκε στα δεκαοχτώ της γεγονός που με προβλημάτισε εντόνως για τον κώλο της που όπως προείπα υπήρξε το αρχικό αντικείμενο θαυμασμού μου. Μην αντέχοντας να τη βλέπω να υποφέρει έτσι την πυροβόλησα τρεις φορές στον κώλο γεγονός που βοήθησε την κατάσταση αφού έπαψε να φωνάζει και να κλαίει αν και λέρωσε κάπως τ’ αυτοκίνητο. Ευτυχώς που είχα κανονίσει σήμερα να το πάω για πλύσιμο.
Ελάχιστα μέτρα παρακάτω κι αφού είχε ήδη επιβιβαστεί ο πατέρας μου επανήλθα με νέα πρόταση, έχοντας πάντα τον ίδιο σκοπό μα και προορισμό. Αντικρίζοντας τον ένστολο άντρα στο κάθισμα του συνοδηγού προφανώς αναθεώρησε για την ασφάλεια της κι έτσι άνοιξε την πόρτα κι ευχαρίστησε που της κάνουμε αυτήν την εξυπηρέτηση. Εμείς αποκριθήκαμε ότι δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα αφού έτσι κι αλλιώς δεν είχαμε και πολλά να πούμε κι ένα τρίτο πρόσωπο ήταν ότι πρέπει για να σπάσει η μονοτονία. Βόλευε να την αφήσουμε στην Καποδιστρίου, δρόμο που θα παίρναμε έτσι κι αλλιώς και σε μία κίνηση εντυπωσιασμού έριξα τη θερμοκρασία λίγο ακόμη αν και συνήθως σε αυτές τις περιπτώσεις είναι προτιμότερο να σπάσει ο πάγος παρά να δημιουργηθεί.
Η επόμενη ερώτηση μου αφορούσε τ’ όνομα της κι όταν απάντησε Αναστασία κοιταχτήκαμε με νόημα με τον πατέρα μου αφήνοντας το πλατύ χαμόγελο ν’ αυλακώσει τα μάγουλα μας ενθυμούμενοι και οι δύο προφανώς την ομώνυμη σειρά που όσο να το πεις υπήρξε καινοτόμα αφού παρουσίασε μια πτυχή της ελληνικής κοινωνίας αδικημένη μέχρι τότε από την ελληνική τηλεόραση. Εγώ θέλησα να φωνάξω ρυθμικά «Έτσι γαμάει ο Χατζησάββας» αλλά ο πατέρας μου που έπιασε την πρόθεση μου αυτή φρόντισε να ανακόψει τον ειρμό μου ρωτώντας με όχι για το πως παν στην πόλη αλλά για την επίσκεψη του Μολδαβού παράγοντα στη χώρα μας ενώ εγώ απάντησα κάτι αόριστο για το έντερο του Χριστόδουλου απλά και μόνο για να προσπαθήσω να εκμαιεύσω την πληροφορία που αφορούσε τον κώλο της Αναστασίας τον οποίον προηγουμένως είχα θαυμάσει και κυρίως αν τον δίνει για να μη χάνουμε και άδικα τον καιρό μας.
Εκείνη, θρήσκα γαρ, έκανε το σταυρό της και μια δέηση υπέρ του εντέρου του Χριστοδούλου κι εγώ θυμήθηκα τον μεγάλο μπέμπη τον Φάνη ή αλλιώς το ταλέντο που έμεινε ταλέντο, φράση που θα μπορούσε κανείς να προσάψει σε πολλούς Έλληνες αθλητές αλλά κυρίως στο Φάνη για τον οποίον μαθαίνουμε ότι έχει γίνει επιχειρηματίας κι έτσι δεν αγχώνεται για το αν θα χάσει κιλά αλλά για το αν θα πάρει διότι το μέγεθος κάνει πάντα τη διαφορά και ο καλός ο επιχειρηματίας πρέπει να έχει τη μπάκα του καλοζωισμένη για να συμπληρώνει το στάτους του ή αν προτιμάτε για να εκτινάσσει στα δυσθεώρητα ύψη το κύρος του με προσοχή όμως στο πολύ αλκοόλ διότι ελλοχεύει κύρωση του ύπατος, η εκτίναξη του οποίου γενικά δεν συνίσταται αν και νιώθω ότι κάτι βραδιές του έχω αλλάξει πραγματικά τα φώτα χωρίς πραγματικά καμία σπουδαία αφορμή παρά μόνο τη λαγνεία για ενδοβλέφια ζυθομεθανόλη έτσι ώστε να μεθάνε όλοι.
Το τέλος υπήρξε μακάβριο όπως πολύ σωστά φαντάζεστε, αφού ναι μεν τα νέα για τον Αρχιεπίσκοπο ήταν καλά η Αναστασία όμως έπαθε μια κρίση κολικού που πρωτοεμφανίστηκε στα δεκαοχτώ της γεγονός που με προβλημάτισε εντόνως για τον κώλο της που όπως προείπα υπήρξε το αρχικό αντικείμενο θαυμασμού μου. Μην αντέχοντας να τη βλέπω να υποφέρει έτσι την πυροβόλησα τρεις φορές στον κώλο γεγονός που βοήθησε την κατάσταση αφού έπαψε να φωνάζει και να κλαίει αν και λέρωσε κάπως τ’ αυτοκίνητο. Ευτυχώς που είχα κανονίσει σήμερα να το πάω για πλύσιμο.
