Αν και είχα βάλει το ξυπνητήρι μόλις δέκα λεπτά νωρίτερα από τη συνηθισμένη ώρα, η αέναη ανάγκη για κατούρημα, μ’ έκανε ν’ αναζητήσω κάπως πρόωρα τις μικρές αν και ζεστές κατά τ’ άλλα παντοφλίτσες μου με αποτέλεσμα να διακόψω ένα μάλλον συναρπαστικό όνειρο. Τώρα εδώ έχουμε ένα το ζήτημα με το ξυπνητήρι που έβαλα πιο νωρίς και γιατί το έκανα αυτό, βαθύτερα αίτια και κοινωνική ανάλυση δηλαδή, ενώ το δεύτερο θεματάκι έχει να κάνει με το όνειρο που όπως έχω ήδη πει έχει μείνει στη μέση αλλά είναι σε τέτοιο σημείο που μπορεί κάποιος να το πάρει σαν αυτοτελές επεισόδιο, αλληγορικό βέβαια κάπως, αυτοτελές όμως κι αναγκαστικά πρέπει κάποιος να το ερμηνεύσει καταλλήλως. Κοινώς να μου εξηγήσει το όνειρο.
Επειδή η ιστορία με το ξυπνητήρι δεν παρουσιάζει μεγάλο ενδιαφέρον θα την αφήσω για το τέλος. Στο όνειρο λοιπόν συνέβησαν πάνω κάτω το εξής: Ήμουν εγώ λέει σε ένα μέρος όπου εκεί κοντά υπήρχε μια παραλία, σαν κόλπος μικρός, μπορεί να ήταν κάπου στο Μαϊάμι, μπορεί βέβαια και όχι, με αυτά ποτέ δε μπορείς να είσαι απόλυτα σίγουρος. Στο μέρος αυτό όμως δεν ήμουν μόνος, υπήρχε μπόλικος κόσμος εκ των οποίων όλοι ή σχεδόν όλοι είχαν κι από ένα όπλο. Πιστόλια και ΑΚ-47 (Καλάζνικοφ) κυρίως και έπεφταν οι σφαίρες βροχή. Ένας κακός χαμός, έριξα κι εγώ μερικές, δε ξέρω αν πέτυχα κανέναν γιατί γενικώς δε θυμάμαι καθόλου νεκρούς και πτώματα. Ο κόσμος λιγόστευε μεν, δεν πέθαινε δε. Χωρίς να ξέρω πως έφυγα από αυτό το μέρος βρέθηκα στην κουζίνα του σπιτιού μου όπου ο πατέρας μου με κούφανε ρωτώντας με «Αυτή η ηθοποιός που πηδάς μήπως φόραγε τίποτα παρδαλά ρούχα χθες;». Δε θυμάμαι να του απαντώ και γενικώς δε θυμάμαι τίποτα άλλο απ’ το όνειρο γιατί είπαμε, άρχισαν οι έντονες διαμαρτυρίες της φούσκας μου.
Το πρωί τα ρούχα μου μυρίζανε φωτιά αλλά δε νομίζω ότι είχε κάποια σχέση με το όνειρο ή το ξυπνητήρι και σίγουρα δεν υπάρχει συσχετισμός με τους μαζεμένους γάμους που προέκυψαν και οφείλω να παραστώ. Ίσως οι πυροβολισμοί να έχουν να κάνουν και με τα σχετικά γλέντια. Αλλά άκου να δεις και το άλλο το κορυφαίο. Είμαι στο δρόμο για τη δουλειά και πετυχαίνω έναν τύπο τον οποίο ξέρω ότι έχουν πυροβολήσει και κυκλοφορεί με ένα νάρθηκα μόνιμα στο χέρι του το οποίο υπολειτουργεί και βασικά και που υπάρχει θαύμα είναι. Ήτανε και η διακοπή του πρωταθλήματος βέβαια, δικαιολογούμαι να είμαι κάπως ντεφορμέ στα όνειρα κι εδώ να σημειώσω ότι στον εσωτερικό μου εμφύλιο ΑΕΛ – ΠΑΟ, το Χ έκατσε λουκούμι. Ετοιμάζω διάφορα καλλιτεχνικά κολλάζ σχετικά με το σημαδεμένο για να τοποθετήσω ευλαβικά στους τοίχους του σπιτιού. Μια χαραμάδα αφήνουμε το φως για να περάσει.
