Χορεύοντας με τους λύκους

Παρασκευή βράδυ και είμαι καλεσμένος σε μαζική γιορτή, τουτέστιν δέκα σε ένα. Δέκα εορτάζοντες ένα μαγαζί κι όλο το μπούγιο στη νέα τάση παύλα τάξη των πραγμάτων όπου η προβολή του λαρτζ γίνεται συνώνυμο της διασκέδασης. Δε χαλιέμαι όμως, το βρίσκω μια καλή αφορμή να επισκεφθώ άγνωστα σ'εμένα μέρη και λέω σ'όλους ότι έχω να πάω σε εκπαιδευτική εκδρομή. Σενιάρω το λοιπόν τον εαυτό μου, αγκαζάρω και συνοδό κι εμφανίζομαι ολίγον τι καθυστερημένος αφού το παρκάρισμα δεν ήταν εύκολη υπόθεση. Χαιρετώ γνωστό που δε θυμάμαι από πότε έχω να τον δω, εγκάρδιοι ασπασμοί και η ατάκα: "Να τα λέμε και μέσα, όχι μόνο έξω". Εντάξει στρατηγέ του κάνω και προχωρώ στο βάθος όπου δεν υπάρχει κήπος αλλά απλή, αγνή βότκα το μπουκάλι της οποίας θέλω να χρησιμοποιήσω για το ομώνυμο παιχνίδι κι έτσι αναγκάζομαι να εξαφανίσω το περιεχόμενο της με ένα τρόπο μαγικό που σου προσφέρει όμως τον απαραίτητο μανδύα για να την παλέψεις όπως θα λέγαμε. Κι έρχεται ένας εκ των δέκα για να ζητήσει μια χάρη κι εμένα αρχίζουν και με καίνε τα κρεμμύδια προτού ανοίξει ακόμα το στόμα του. "Θέλω να χορέψεις ένα ζεϊμπέκικο για μένα". Ώπα δικέ μου του λέω, δεν είναι σοβαρά αυτά τα πράγματα, να κάνω καμια παντομίμα καλύτερα; "Είναι λαϊκή απαίτηση" μου λέει και με τρόμο αντικρύζω γύρω μου τον κόσμο να με περικυκλώνει και χέρια να μου καρφώνουν μαχαίρια στην πλάτη με τη γνωστή μέθοδο του φιλικού χτυπήματος παύλα παρότρυνσης. Δαιμόνιος και πανούργος ως συνήθως δέχομαι, με τον όρο να διαλέξω εγώ τραγούδι, σκέψη η οποία με μαθηματική ακρίβεια θα με οδηγήσει στην απόδραση απ' τη μανούρα αυτή. Πλησιάζω λοιπόν με περηφάνια και βήματα βαριά τον μαέστρο στο αυτί του οποίου σκύβω για να του μηνύσω την παραγγελιά.
- Ποιο τραγουδάκι να σου παίξουμε άρχοντα;
- Ξέρεις τον αλήτη μαέστρο;
- Θάνατος!
Μέσα είσαι του λέω, με θανάτωσες για τα καλά και γυρνάω να τον παίξω με πλάτη όπως ακριβώς θα έκανε και ο Βρύζας στα πολύ καλά του. Σιτ χάπενς ολ δε τάιμ σιγοψιθυρίζω αλλά είναι πια αργά.