Monday, November 26, 2007

Ένα κομμάτι μάλαμα

Αν και είχα βάλει το ξυπνητήρι μόλις δέκα λεπτά νωρίτερα από τη συνηθισμένη ώρα, η αέναη ανάγκη για κατούρημα, μ’ έκανε ν’ αναζητήσω κάπως πρόωρα τις μικρές αν και ζεστές κατά τ’ άλλα παντοφλίτσες μου με αποτέλεσμα να διακόψω ένα μάλλον συναρπαστικό όνειρο. Τώρα εδώ έχουμε ένα το ζήτημα με το ξυπνητήρι που έβαλα πιο νωρίς και γιατί το έκανα αυτό, βαθύτερα αίτια και κοινωνική ανάλυση δηλαδή, ενώ το δεύτερο θεματάκι έχει να κάνει με το όνειρο που όπως έχω ήδη πει έχει μείνει στη μέση αλλά είναι σε τέτοιο σημείο που μπορεί κάποιος να το πάρει σαν αυτοτελές επεισόδιο, αλληγορικό βέβαια κάπως, αυτοτελές όμως κι αναγκαστικά πρέπει κάποιος να το ερμηνεύσει καταλλήλως. Κοινώς να μου εξηγήσει το όνειρο.

 

Επειδή η ιστορία με το ξυπνητήρι δεν παρουσιάζει μεγάλο ενδιαφέρον θα την αφήσω για το τέλος. Στο όνειρο λοιπόν συνέβησαν πάνω κάτω το εξής: Ήμουν εγώ λέει σε ένα μέρος όπου εκεί κοντά υπήρχε μια παραλία, σαν κόλπος μικρός, μπορεί να ήταν κάπου στο Μαϊάμι, μπορεί βέβαια και όχι, με αυτά ποτέ δε μπορείς να είσαι απόλυτα σίγουρος. Στο μέρος αυτό όμως δεν ήμουν μόνος, υπήρχε μπόλικος κόσμος εκ των οποίων όλοι ή σχεδόν όλοι είχαν κι από ένα όπλο. Πιστόλια και ΑΚ-47 (Καλάζνικοφ) κυρίως και έπεφταν οι σφαίρες βροχή. Ένας κακός χαμός, έριξα κι εγώ μερικές, δε ξέρω αν πέτυχα κανέναν γιατί γενικώς δε θυμάμαι καθόλου νεκρούς και πτώματα. Ο κόσμος λιγόστευε μεν, δεν πέθαινε δε. Χωρίς να ξέρω πως έφυγα από αυτό το μέρος βρέθηκα στην κουζίνα του σπιτιού μου όπου ο πατέρας μου με κούφανε ρωτώντας με «Αυτή η ηθοποιός που πηδάς μήπως φόραγε τίποτα παρδαλά ρούχα χθες;». Δε θυμάμαι να του απαντώ και γενικώς δε θυμάμαι τίποτα άλλο απ’ το όνειρο γιατί είπαμε, άρχισαν οι έντονες διαμαρτυρίες της φούσκας μου.

 

Το πρωί τα ρούχα μου μυρίζανε φωτιά αλλά δε νομίζω ότι είχε κάποια σχέση με το όνειρο ή το ξυπνητήρι και σίγουρα δεν υπάρχει συσχετισμός με τους μαζεμένους γάμους που προέκυψαν και οφείλω να παραστώ. Ίσως οι πυροβολισμοί να έχουν να κάνουν και με τα σχετικά γλέντια. Αλλά άκου να δεις και το άλλο το κορυφαίο. Είμαι στο δρόμο για τη δουλειά και πετυχαίνω έναν τύπο τον οποίο ξέρω ότι έχουν πυροβολήσει και κυκλοφορεί με ένα νάρθηκα μόνιμα στο χέρι του το οποίο υπολειτουργεί και βασικά και που υπάρχει θαύμα είναι. Ήτανε και η διακοπή του πρωταθλήματος βέβαια, δικαιολογούμαι να είμαι κάπως ντεφορμέ στα όνειρα κι εδώ να σημειώσω ότι στον εσωτερικό μου εμφύλιο ΑΕΛ – ΠΑΟ, το Χ έκατσε λουκούμι. Ετοιμάζω διάφορα καλλιτεχνικά κολλάζ σχετικά με το σημαδεμένο για να τοποθετήσω ευλαβικά στους τοίχους του σπιτιού. Μια χαραμάδα αφήνουμε το φως για να περάσει.

Saturday, November 24, 2007

Αχ μυαλό τις τρέλες κόψε

Πολλά τα live που μπορεί να δει κάποιος στις μέρες μας αλλά λίγα αυτά που συνοδεύονται κι από ένα κοινωνικό μήνυμα. Το πιο δυνατό σχήμα λοιπόν (από κοινωνικής άποψης) είναι αυτό του Σταμάτη Κόκκοτα και της Καιτούλας της Ντάλη που πραγματικά δίνουν και την τελευταία ρανίδα του αίματος και της φωνής τους για τα τελευταία ένσημα της σύνταξης. Απορίας άξιο αν ο κύριος Αλογοσκούφης θα πάει να τους παρακολουθήσει. Να θυμίσουμε εδώ ότι πριν 8 χρόνια ο Σταματάκος έπαθε ένα ωραιότατο οξύ έμφραγμα του μυοκαρδίου ενώ βέβαια το γεγονός που πραγματικά συγκλονίζει είναι ότι φέτος έκλεισε 70 χρόνια ζωής. Ανεπιβεβαίωτες φήμες αναφέρουν ότι το σουξέ στο μαγαζί θα είναι το «Λίγα ένσημα του ΙΚΑ σου γυρεύω». Στο σχετικό ζήτημα του ασφαλιστικού οι δημοσιογράφοι ανακοίνωσαν ότι θα απεργήσουν την Τρίτη. Τι ωραία! Ευχή όλων είναι μια απεργία διαρκείας για να ξελαμπικάρουμε λιγάκι. Όσο σκέφτομαι ότι την Τρίτη δε θα έχει παράθυρα και μπαλκονόπορτες ανατριχιάζω. Θα επανέλθω με την ενότητα μαστορέματα.

Friday, November 16, 2007

Skid Row

Την πρώτη φορά κλείστε τον ήχο και μαντέψτε ποιό τραγούδι λέει :-)

Monday, November 12, 2007

Εγώ κι ο Πουφ

Πάντα ήθελα ν' ανοίξω ένα μπαρ με το όνομα "Τοξότης", όχι τόσο επειδή είναι το ζώδιο μου αλλά κυρίως γιατί παραπέμπει σε κωλόμπαρο ενώ θυμάμαι κι ένα σουβλατζίδικο στη γειτονιά με το ίδιο όνομα που όμως αργότερα έγινε "Ζυγός" κι έκτοτε ο ζωδιακός του κύκλος έχει μείνει αμετάβλητος όπως άλλωστε και ο δικός μου αν και γενικά σπάνια τρώω σουβλάκια από εκεί. Πάω για μπάνιο αλλά δε ξεχνώ ότι ήθελα να γράψω για το μωβ φόρεμα που δυσανασχετούσε στην προσπάθεια του να συγκρατήσει το στήθος της. Σκέφτομαι βέβαια πάλι πόσο διαφορετικά βλέπουμε ανθρώπους που δεν έχουν αλλάξει αλλά μάθαμε μια ακόμη μικρή λεπτομέρεια για τη ζωή τους. Έφαγα μια σπανακόπιτα που πρέπει να είχε λάδι μηχανής μέσα γιατί το στομάχι μου γκρινιάζει.

Saturday, November 10, 2007

Διάφανες Αυλαίες

Ο Δημήτρης τα είχε με μια γκόμενα που τον κεράτωνε με πολλούς. Αυτό ενίοτε δημιουργούσε προβλήματα στην παρέα αν και τελικά φαίνεται ότι δεν πήγε ποτέ κανείς μαζί της. Η κοπέλα αυτή ήταν από την Κόρινθο και κατά πως φαίνεται κάτι τέτοια περιστατικά θα πρέπει να έπεσαν και στην αντίληψη του Αποστόλου Παύλου που έγραψε και τις σχετικές επιστολές προς τους Κορίνθιους. Οι Κορίνθιοι είχαν και τη μερίδα του λέοντος στα σχετικά στατιστικά που αφορούσαν τους μνηστήρες της λεγάμενης αλλά δεν θα πρέπει να θεωρηθεί αυτό ως σοβινιστικό στοιχείο. Εκεί έμενε η κοπέλα, αυτούς έβρισκε, με αυτούς πήγαινε. Ποτέ δεν απέκλεισε κάποιον λόγω καταγωγής. Τώρα που το σκέφτομαι καλύτερα ίσως να έπρεπε να γράψω μερικές επιστολές μαζεμένες ή έστω ένα ευαγγέλιο αλλά το μπλογκ το έχω πρόχειρο ετούτη τη στιγμή κι έτσι θα αρκεστώ σε αυτό, το οποίο και παρακαλώ να σημειωθεί ως μια στιγμή σεμνότητας.

Όταν ο Δημήτρης επιτέλους πήρε τη μεγάλη απόφαση να χωρίσει η παρέα ως δια μαγείας διασπάστηκε. Δύο έφυγαν στο εξωτερικό για μεταπτυχιακά (σε διαφορετική χώρα), δύο έφυγαν για την ιδιαίτερη πατρίδα τους (σε διαφορετική πόλη) κι εγώ έμεινα εδώ. Αν και όπως προείπα κανείς δεν πήγε μαζί της, αποδεικνύεται ότι αυτή η κοπέλα ήταν συνδετικός κρίκος για την παρέα. Ίσως πάλι όλα αυτά να είναι τυχαία γεγονότα. Πάντως αν ο Μήτσος τα ξαναβρεί μαζί της και οι μετανάστες επιστρέψουν σίγουρα κάτι θα βρωμάει.

Χθες είχα πάει στους Χαΐνηδες, ενώ απόψε πρέπει να εμφανιστώ σε μια γιορτή εξ αναβολής, από την Πέμπτη δηλαδή που εκτός των άλλων γιόρταζε και η Πολεμική Αεροπορία, στη γιορτή της οποίας μικρός είχα βαρεθεί να πηγαίνω. Σκέφτομαι λοιπόν να φορέσω τα καλά μου γι’ αυτό έχω ήδη ετοιμάσει και τις κάλτσες με τον Ταζ. Την Πέμπτη βέβαια εγώ ήμουν στο Χαλκούτσι όπου άκουγα τις φοβερές και τρομερές διηγήσεις του Δήμου. Στην αρχή γελάς αλλά μετά πιάνεται η ψυχή σου. Σήμερα το κρύο στο Βύρωνα δεν παλευόταν και είναι κρίμα που ο χειμώνας δε φεύγει ποτέ από μερικούς ανθρώπους.